Η ανάπτυξη και η αποτελεσματικότητα του χειροποίητου σαπουνιού

Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Σονγκ, εμφανίστηκε ένας τύπος απορρυπαντικού τεχνητής σύνθεσης. Κατασκευάστηκε με σύνθλιψη και άλεση φυσικών λοβών σαπουνιού (επίσης γνωστό ως soapberry, hanging knife ή soapberry pods, κοινώς γνωστό ως soapberry), προσθέτοντας μπαχαρικά και άλλα συστατικά και μετατρέποντάς τα σε μπάλες μεγέθους πορτοκαλιού, ειδικά για τον καθαρισμό του προσώπου και το λούσιμο του σώματος, κοινώς γνωστές ως «σαπουνόμπαλες». Το "Wulin Old Stories" Τόμος 6 "Small Brokerage" της δυναστείας Σονγκ καταγράφει ότι υπήρχαν ήδη έμποροι που ειδικεύονταν στη διεξαγωγή "σαπουνόπερας" στο Lin'an, την πρωτεύουσα της Νότιας Δυναστείας Σονγκ. Ο λόγιος της δυναστείας των Μινγκ, Λι Σιζέν, κατέγραψε τη μέθοδο κατασκευής «σαπουνομπάλων» στη «Σύνοψη της Materia Medica» του.

Πριν από 4000 χρόνια, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ζώα για να λατρεύουν τους ουρανούς. Λόγω της χρήσης ξύλου κατά την καύση των ζώων, η στάχτη του ξύλου αναμιγνύεται με ζωικό λίπος για να παραχθεί ένα σαπούνι σαν κίτρινη ουσία. Υπάρχουν αρχεία για τη χρήση λαδιού και φυτικής τέφρας που περιέχει ανθρακικό κάλιο για την παρασκευή σαπουνιού καλίου και το πλύσιμο του μαλλιού με αυτό το σαπούνι ήδη από το 2500 π.Χ. Από τον 19ο αιώνα, λόγω της ανάπτυξης της μεθόδου παραγωγής αλκαλίων Loubulan, η παραγωγή σαπουνιού έχει εισέλθει σε ένα βιομηχανοποιημένο στάδιο και έφτασε στο αποκορύφωμά της στα μέσα-20ος αιώνας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το μερίδιο αγοράς του εγχώριου σαπουνιού σταδιακά επεκτάθηκε. Και το υγρό σαπούνι, γνωστό και ως αφρόλουτρο, εμφανίστηκε.

Η λειτουργία του χειροποίητου σαπουνιού είναι να καθαρίζει και να πλένει το δέρμα. Όταν χρησιμοποιείται στο δέρμα, αφαιρεί φυσικά ρύπους, δερματικές εκκρίσεις, περιττώματα, χημικές ουσίες, βακτήρια κ.λπ. Με τη σημερινή έμφαση στα εφέ ομορφιάς, η αφαίρεση καλλυντικών, προϊόντων περιποίησης δέρματος ή φαρμάκων από την επιφάνεια του δέρματος είναι επίσης μία από τις κύριες χρήσεις του.